ធម្មចក្កប្បវត្តនសូត្រ ប្រែថា
សូត្រនៃការបង្វិលកងរទេះនៃព្រះធម៌ឱ្យដំណើរទៅ
ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់សម្ដែង នាកន្លែងព្រៃឥសិបតនមិគទាយវ័ន
បច្ចុប្បន្នហៅថា សារនាថ ក្រុងពារាណសី ប្រទេសឥណ្ឌា
ក្នុងថ្ងៃ 15 កើត ខែអាសាឍ ឬអាសាឡ្ហៈ ជាបឋមទេសនារបស់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ជាសក្ខីភាពនៃការត្រាស់ដឹងនូវអនុត្តរាភិសម្ពោធិញ្ញាណ
ដល់ពួកបញ្ចវគ្គិយភិក្ខុ ។
ឥទំ ខោ បន ភិក្ខវេ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ក៏នេះឯង
ទុក្ខំ អរិយសច្ចំ ជាទុក្ខយ៉ាងពិតប្រាកដ (ជាទុក្ខយ៉ាងពិតដ៏ប្រសើរ ) គឺ
ជាតិបិ ទុក្ខា ការកើត(នៃខន្ធ ៥) ក៏ជាហេតុនាំមកនូវទុក្ខ
ជរាបិ ទុក្ខា ការចាស់គ្រាំគ្រា(នៃខន្ធ៥) ក៏ជាហេតុនាំមកនូវទុក្ខ
ព្យាធិបិ ទុក្ខា ការឈឺដម្កាត់ ក៏ជាហេតុនាំមកនូវទុក្ខ
មរណម្បិ ទុក្ខំ ការស្លាប់(ការបែកធ្លាយនៃខន្ធ៥) ក៏ជាហេតុនាំមកនូវទុក្ខ
អប្បិយេហិ សម្បយោគោ ទុក្ខោ ការបានប្រសព្វឃើញដោយវត្ថុ
(ទាំងមានជីវិតនិងគ្មានជីវិត)ដែលមិនជាទីស្រឡាញ់ពេញចិត្ត
ទាំងឡាយ ក៏ជាហេតុនាំមកនូវទុក្ខ
បិយេហិ វិប្បយោគោ ទុក្ខោ ការព្រាត់ប្រាសចាកវត្ថុ(ទាំងមានជីវិតនិងគ្មានជីវិត)ដែលជាទីស្រឡាញ់ពេញចិត្តទាំងឡាយ ក៏ជាហេតុនាំមកនូវទុក្ខ
យម្បិច្ឆំ ន លភតិ តម្បិ ទុក្ខំ កាលបើសេចក្ដីប្រាថ្នាចង់បាននូវវត្ថុ
(ទាំងមានជីវិតនិងគ្មានជីវិត)ណាមួយហើយ រមែងមិនបាននូវវត្ថុនោះ
ក៏ជាហេតុនាំមកនូវទុក្ខ
សង្ខិតេ្តន បញ្ចុបាទានក្ខន្ធា ទុក្ខា ដោយសង្ខេបហើយ
(ដោយបំប្រួញហើយ)ឧបាទានខន្ធ ៥ ក៏ជាហេតុនាំមកនូវទុក្ខ
0 មតិចូលរួម:
Post a Comment